Dziećmarów - wieża cisnień

Dziećmarów to wieś położona w województwie opolskim, w powiecie głubczyckim, w gminie Baborów. Wieś ta jest najwyżej położonym miejscem w gminie, gdzie w 1938 r. wybudowano niewielką wieżę ciśnień.

Brynek - Zespół pałacowo-parkowy Donnersmarcków

Pałac wraz z całym przynależącym do niego zespołem parkowym i ogrodem botanicznym zbudowany został w 1829 r. przez Bernarda von Rosenthala z Wrocławia dla księcia Adolfa zu Hohenlohe-Ingelfingen. W roku 1872 rozbudowany został o skrzydła.
W 1904 r. pałac wraz z okolicznymi dobrami kupił hrabia Hugo I Henckel von Donnersmarck z Siemianowic. Ostatnia przebudowa miała miejsce w roku 1905 według projektu architekta z Wrocławia Karola Grossera, w stylu eklektycznym.

Pałac dwupiętrowy, z tarasem z kamienną balustradą i loggią od południa. Nad portykiem znajdują się dwie jońskie kolumny. Boki korpusu flankują dwie wieże z cebulastymi hełmami. Nad wejściem kartusz herbowy oraz attyką, przedstawiającą postacie myśliwego, robotnika, rolnika i rybaka. W zachodnim skrzydle znajduje się pałacowa kaplica (św. Franciszka z Asyżu) nakryta cebulastym hełmem z latarnią, połączona z pałacem galerią.  
W czasie II wojny światowej obiekt przejęli Niemcy i urządzili w nim placówkę Hitlerjugend. Z chwilą wkroczenia na teren Brynka Armii Radzieckiej, został on ogołocony z większości obrazów, dywanów i innych wartościowych sprzętów. Dziś, oglądamy podniszczone nieco przez użytkowanie resztki niegdysiejszej elegancji. W latach PRL-u w kaplicy umiejscowiono sklep. Dopiero w 1991 r. sekularyzowaną kaplicę oddano kościołowi.
Obecnie w budynku pałacu mieści się internat Zespołu Szkół Leśnych i Ekologicznych im. Stanisława Morawskiego. 
W maju 2003 roku, pałac posłużył jako scenografia do jednego z odcinków "Sensacji XX wieku" pt. ''Zabójcy''.
" - To, z naszego punktu widzenia, jest uniwersalny budynek i sam ma bardzo ciekawą historię" - tak wypowiadał się sam Bogusław Wołoszański.

Pałac otoczony jest parkiem zaprojektowanym zgodnie z zasadami angielskiej sztuki ogrodniczej, której głównym założeniem były rozległe polany widokowe. Park ten został założony w 1829 roku.  Wśród wielu zabudowań gospodarczych na szczególną uwagę zasługują: okrągła wieża ciśnień z 1905 roku, oranżeria, ujeżdżalnia koni (dzisiejsza sala gimnastyczna) oraz oficyny mieszkalne.

źródło: wikipedia.org, tlbrynek.edu.pl

 

Brynek - wieża ciśnień

Pałacowa wieża ciśnień z 1905 roku.

Ruda Śląska - KWK Nowy Wirek

Pierwsze zdjęcie kopalni zrobiłem z oddali w grudniu 2012, wtedy stały wszystkie trzy wieże szybowe "Wirek" "Maciej" "Nowy Wirek" do dziś pozostała jedynie ta ostatnia.

Krótka historia zakładu:
10 kwietnia 1824 roku hr. Henckel von Donnersmarck właściciel gruntów w rejonie dzisiejszego Wzgórza Hugona dostał zgodę od brzeskiego urzędu górniczego na budowę kopalni. Pole górnicze o nazwie „Hugo” miało powierzchnię 1,0 km2 i było faktycznym zaczątkiem kopalni „Nowy Wirek”. W 1828 roku obok powstała druga kopalnia, którą nazywano „Zwang”, a właścicielem był również hr. von Donnersmarck. Obie kopalnie połączono w 1849 r. a nowa nazwa brzmiała „Hugo-Zwang”.
W 1864 roku wybudowano pierwszy szyb (Maciej) o głębokości 90 m.
W 1928 roku kopalnie w Wirku, w tym kopalnię „Hugo-Zwang” przejęła spółka akcyjna „Wirek” Kopalnie – Sp.Akc. „Nowa Wieś”. Właścicielami spółki byli: koncern Schlaffgotschów, koncern Ballestremów i hr. Donnersmarck.
W 1928 roku kopalnia otrzymała nazwą „Wirek”.
Ostry kryzys gospodarczy lat 1929 – 1933 przyczynił się do zamknięcia zakładu 1 października 1933r.
Po II wojnie światowej kopalnie przeszły pod zarząd państwowy. Kopalnia stale zwiększała swe wydobycie i rozbudowywała niższe poziomy w celu udostępnienia pokładów siodłowych. Rozbudowywaną na poziomach 636 i 711 m kopalnię nazwano „Kopalnia Wirek – w budowie”. Zarządzeniem Ministra Górnictwa z 31 grudnia 1953 roku połączono kopalnię „Wirek” i „Kopalnię Wirek – w budowie” w jedno przedsiębiorstwo o nazwie KWK „Nowy Wirek”.
1 sierpnia 1955 roku nowo zbudowana część kopalni została przekazana do eksploatacji.
W 1956 roku rozpoczęto głębienie szybu "Nowy Wirek".
1 listopada 1995 roku kopalnia "Nowy Wirek" została połączona z kopalnią Polska, na skutek czego powstała KWK "Polska-Wirek".
Z powodu znacznego wyczerpania złoża 1 sierpnia 2007 roku KWK "Polska-Wirek" została połączona z KWK "Halemba"
Z uwagi na resztkowy charakter złoża i uwięzienie pozostałych zasobów w filarach ochronnych, 1 sierpnia 2009 roku rozpoczęła się likwidacja ruchu "Wirek", zakończona w 2014 r.
Upamiętnienie działalności zakładu stanowi wagonik górniczy ustawiony przed dawną siedzibą kopalni w Kochłowicach z napisem: „Ostatnia tona węgla / Ruch Wirek / KWK Halemba-Wirek / 31.07.2009”

źródło: eksploratorzy.com.pl , wikipedia.org

 Zdjęć jest bardzo dużo więc będę dodawał je stopniowo

7.12.2012

Guliki - czyli czasem warto patrzeć pod nogi cz. VI

Częstochowa

Linia kolejowa 697 (KWK Murcki ruch Boże Dary - Katowice Kostuchna)

Linia kolejowa nr 697 – to linia o długości 1,651 km łącząca stacje Katowice Kostuchna z KWK Murcki ruch Boże Dary.

Gliwice - Kościół Wszystkich Świętych

Rzymskokatolicki kościół pw. Wszystkich Świętych z XV–XVI wieku stylistycznie zaliczany do gotyckich świątyń śląskich.
Datę erygowania parafii w Gliwicach historycy określają na rok 1250. Pierwsze wzmianki pochodzą z lat 1279 i 1286. Pierwotnie kościół był drewniany i stał na tym samym miejscu, co dzisiejszy (jest to miejsce najwyżej położone na starówce). Nie zachował się żaden dokument dotyczący początków obecnego kościoła. Pod tym wezwaniem występuje po raz pierwszy w dokumencie z 1467 r. Wnioskując ze sposobu budowy obecnego kościoła, z cyfr umieszczonych nad głównym portalem (1504) i innych danych, powstanie kościoła określa się na lata 1450–1504. W 1601 r. pożar strawił wyposażenie wnętrza oraz dachy, ale przebudowa doprowadziła do okazałej formy. W XVII wieku pierwotną, ceglano-kamienną fakturę ścian i filarów pokryto tynkiem. W latach 1929 –1942 przeprowadzono gruntowną restaurację kościoła. Wtedy właśnie otrzymał obecny wygląd. W latach 1930 –1933 nadbudowano również najwyższą część wieży oraz dodano łuki oporowe o ciekawym, rzadko spotykanym, kształcie. W górnej partii wieży, nad lapidarium, znajdują się dwie wieżyczki schodowe, założone na rzucie koła, mieszczące spiralne schody, na których wykuto kilkadziesiąt, częściowo zrekonstruowanych, znaków kamieniarskich.
Wieża kościoła ma ok 64 m i jest dostępna dla turystów, z góry można podziwiać nie tylko Gliwice ale również panoramę ościennych miast, a przy dobrej pogodzie z tarasu widokowego widoczne są Beskidy i Góra św. Anny.

źródło: wikipedia.org

Knurów - wieża ciśnień

Wieża ciśnień znajduje się tuż przy nieczynnym dworcu kolejowym.

Linia kolejowa 149 (Zabrze Makoszowy-Leszczyny)

Linia kolejowa 149 (Zabrze Makoszowy-Leszczyny) - linia budowana etapami od 1888 roku, ukończona po II wojnie światowej. W 1986 zelektryfikowano odcinek Gierałtowice – Leszczyny a w 1987 resztę linii. W 2000 roku zawieszono ruch pasażerski i odbywają się tu jedynie przewozy towarowe. Od grudnia 2018 przywrócono weekendowy ruch pasażerski na odcinku Mizerów - Leszczyny.

Lwów (Ukraina)

Lwów – miasto na Ukrainie, nad rzeką Pełtwią. Został założony ok. 1250 przez króla Rusi Daniela (Halickiego), który nazwał miasto Lwowem na cześć swojego syna Lwa. W latach 1349–1370 w składzie Królestwa Polskiego, 1370–1387 w składzie Królestwa Węgier, od 1387 do 1772 ponownie w składzie Królestwa Polskiego i Rzeczypospolitej Obojga Narodów, od 1434 był stolicą województwa ruskiego Korony.
Lwów jako miasto wieloetniczne rozwijał się do wybuchu II wojny światowej we współistnieniu wielu różnych narodowości: oprócz dominujących liczebnie Polaków Lwów zamieszkiwali Żydzi, Ukraińcy, Ormianie, Niemcy, Czesi, Rosjanie i in. Obecnie, w wyniku powojennych przesiedleń ludności i zmiany granic państwowych, zdominowany przez ludność ukraińską.
Historyczne centrum Lwowa zostało w 1998 wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Współcześnie Lwów stanowi ważny ośrodek nauki i kultury. Miasto jest głównym ośrodkiem kultury i życia społecznego mniejszości polskiej na Ukrainie.

 Herb Lwowa

Lwów - Polskim śladem (Ukraina)

Lwów został założony ok. 1250 przez króla Rusi Daniela (Halickiego), który nazwał miasto Lwowem na cześć swojego syna Lwa. W latach 1349–1370 w składzie Królestwa Polskiego, 1370–1387 w składzie Królestwa Węgier, od 1387 do 1772 ponownie w składzie Królestwa Polskiego i Rzeczypospolitej Obojga Narodów, od 1434 był stolicą województwa ruskiego Korony.
Od pierwszego rozbioru (1772) pod władzą Austrii, jako stolica Królestwa Galicji i Lodomerii – kraju koronnego w składzie Austro-Węgier, aż do ich upadku (1918). W okresie zaborów był jednym z najważniejszych ośrodków nauki, oświaty i kultury polskiej oraz centrum politycznym i stolicą Galicji.
W listopadzie 1918 przedmiot zbrojnego sporu terytorialnego odradzającego się państwa polskiego i Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej, proklamowanej przez ukraińskich polityków Galicji Wschodniej. Od 23 grudnia 1920 do 16 sierpnia 1945 stolica województwa lwowskiego II Rzeczypospolitej, największe miasto Małopolski Wschodniej. Jedno z sześciu wielkich miast II Rzeczypospolitej, obok największej z nich Warszawy, Łodzi, Poznania, Krakowa i najmniejszego Wilna.
W okresie II wojny światowej pod okupacją sowiecką, niemiecką i ponownie sowiecką. W konsekwencji decyzji mocarstw wielkiej trójki zapadłych na konferencji jałtańskiej znalazł się w granicach USRR, a ludność polska została wysiedlona przez władze sowieckie. Od 1991 w granicach niepodległej Ukrainy.

źródło: wikipedia.org

Podczas mojej krótkiej wizyty we Lwowie nie sposób było przeoczyć polskich akcentów które pozostały w mieście, wiem  ,że to tylko niewielka ich namiastka dlatego w przyszłości na pewno jeszcze tam wrócę w poszukiwaniu kolejnych śladów polskości.

Obecnie Muzeum Etnografii i Przemysłu Artystycznego

Lwów - Tramwaje lwowskie (Ukraina)

Lwowskie tramwaje są jednym z najstarszych systemów tramwajowych na dawnych ziemiach polskich, a zarazem jedyny działający system tramwajowy na dawnych Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej.
W 1870 r. pojawiły się pierwsze projekty uruchomienia tramwajów konnych, jednak władze miasta odmówiły, dopiero w 1878 magistrat zmienił zdanie i ogłosił przetarg na otwarcie sieci tramwajowej, który wygrało przedsiębiorstwo z Triestu. Pierwsza linia tramwaju konnego została otwarta 5 maja 1880 r.
W latach 90. XIX wieku zaczęto przygotowywać uruchomienie tramwajów elektrycznych, z uwagi na wąskie ulice w centrum miasta, zdecydowano się zastosować taką samą jak w tramwajach konnych szerokość toru wynoszącą 1000 mm. 31 maja 1894 r. przy okazji otwarcia Powszechnej Wystawy Krajowej we Lwowie na ulice tego miasta wyjechał pierwszy tramwaj elektryczny. Lwów był nie tylko pierwszym polskim miastem, w którym na ulice wyjechały tramwaje elektryczne (w Poznaniu i Łodzi nastąpiło to w 1898 r.), ale także pierwszym miastem na terenie całej ówczesnej monarchii austro-węgierskiej (w Wiedniu elektryfikację przeprowadzono w 1897 r.).
Po II wojnie światowej, wysiedleniu Polaków ze Lwowa i aneksji miasta przez ZSRR większość infrastruktury została zachowana. Ruch został całkowicie zawieszony aż do 1 marca 1945, gdy ruszyły linie 1, 6 i 10. Odbudowa kolejnych odcinków była powolna, problemem był brak kadry, do 1945 roku 80% pracowników stanowili Polacy, którzy po zakończeniu wojny zostali wysiedleni na Ziemie Odzyskane.
Współcześnie po Lwowie kursuje 11 linii tramwajowych.

źródło: wikipedia.org

Lwów - Teatr Opery i Baletu (Ukraina)

Lwowski Narodowy Akademicki Teatr Opery i Baletu im. Salomei Kruszelnickiej jest to nie tylko dzieło sztuki architektonicznej, ale także rzeźby i malarstwa. Reprezentuje eklektyzm w sztuce.
Projekt teatru wykonał dyrektor lwowskiej Szkoły Przemysłowej prof. Zygmunt Gorgolewski, który w 1895 roku wygrał konkurs ogłoszony przez magistrat lwowski. Budowę rozpoczęto w czerwcu 1897 roku, zaś 4 października 1900 odbyło się uroczyste otwarcie teatru w obecności gości honorowych – m.in. Henryka Sienkiewicza, Ignacego Paderewskiego, Henryka Siemiradzkiego który zaprojektował i namalował kurtynę główną.
 Odrzwia wejściowe do parteru zdobi marmurowy portal flankowany jońskimi pilastrami, zwieńczony białomarmurowym medalionem z portretem Z. Gorgolewskiego autorstwa J. Bełtowskiego z 1907 roku. Wzrok przykuwają usytuowane w górnej części rzeźby przedstawiające Poezję i Muzykę po lewej stronie, Sławę i Fortunę w centrum, Komedię i Tragedię – po prawej.

żródło wikipedia.org

Lwów - Cmentarz Orląt Lwowskich (Ukraina)

Są miejsca niepowtarzalne gdzie historia dziejów ludzkich wprawia w osłupienie, zachwyt i zadumę, gdzie po powrocie człowiek chce wiedzieć jak najwięcej o miejscu które odwiedził, i taki jest dla mnie Cmentarz Orląt Lwowskich.

Cmentarz Orląt to autonomiczna cześć cmentarza Łyczakowskiego we Lwowie. Znajdują się na nim mogiły uczestników bitwy o Lwów i Małopolskę Wschodnią, poległych w latach 1918–1920 lub zmarłych w latach późniejszych. Spośród pochowanych tam prawie 3000 żołnierzy, część to młodzież szkół średnich i wyższych oraz inteligencja.

Bitwa o Lwów to polsko-ukraiński konflikt zbrojny trwający od 1 listopada 1918 do 22 maja 1919 roku, zakończony zniesieniem ukraińskiego okrążenia kończąc półroczne oblężenie.
W październiku 1918 w mieście stacjonowało kilka tysięcy żołnierzy narodowości ukraińskiej, przy braku we Lwowie żołnierzy narodowości polskiej wysłanych na inne, odległe od Lwowa odcinki frontu.
1 listopada 1918 nad ranem Ukraiński Komitet Wojskowy przy pomocy żołnierzy ukraińskich ze stacjonujących w mieście austriackich pułków (15 i 19) Obrony Krajowej opanował najważniejsze gmachy publiczne. Polacy stanowiący przeważającą większość mieszkańców nie mogli się pogodzić z myślą, że polskie miasto zostanie opanowane przez mniejszość ukraińską. Po pierwszym szoku do walczących placówek zaczęła napływać przede wszystkim młodzież. Żywiołowo i spontanicznie tworzono różne grupy i małe oddziały, które na własną rękę prowadziły walkę partyzancką. W walkach we Lwowie po stronie polskiej do 22 listopada 1918 włącznie uczestniczyło z bronią w ręku lub w służbach pomocniczych 6022 osób, w tym 1374 uczniów szkół powszechnych i średnich oraz studentów. 2640 nie przekroczyło 25 roku życia,  jeden miał zaledwie 9 lat, siedmiu po 10, a dwóch weteranów z roku 1863 po 75 lat.
Termin „obrona Lwowa”, używany w historiografii polskiej, wymaga wyjaśnień, ponieważ może budzić w niektórych kręgach ukraińskich sprzeciw. W początkowym okresie istnienia II Rzeczypospolitej Lwów był jednym z centrów kultury polskiej. Dla ówczesnych Polaków pojęcie „obrona” było oczywiste. Sytuacja zmieniła się dopiero po konferencji w Jałcie i układach poczdamskich. Na omawianym obszarze nastąpiły w 1945 roku wysiedlenia ludności polskiej, w wyniku których Lwów przestał być politycznie miastem polskim.

Powstanie, dewastacja i odnowa cmentarza
W czasie walk o Lwów poległych grzebano na prowizorycznych cmentarzykach w pobliżu poszczególnych punktów oporu. Po wygaśnięciu walk polskie władze Lwowa postanowiły ekshumować ciała zabitych i przenieść je na specjalnie wydzielony obszar, przylegający do cmentarza Łyczakowskiego. Po zgromadzeniu odpowiednich funduszy rozpisano w 1921 konkurs na mauzoleum obrońców Lwowa, którego laureatem został student Wydziału Architektury Politechniki Lwowskiej Rudolf Indruch – uczestnik walk o Lwów.
Monumentalny Pomnik Chwały wzniesiono z kamienia polańskiego miał kształt wielkiej, łukowej gloriety (12 kolumn), wypukłej w kierunku pagórkowatej Pohulanki. Wejścia doń od południa strzegły dwa kamienne lwy. Nad sklepioną bramą środkową, ku której zbiegały się oba skrzydła kolumnady, wyryto łaciński napis: „Mortui sunt ut liberi vivamus” (Polegli, abyśmy żyli wolni). Po przeciwnej stronie pomnika znajdowała się płaskorzeźba, przedstawiająca miecz na tle pięknej ornamentacji. Skrzydła pomnika zamknięte były potężnymi pylonami. 
Po włączeniu Lwowa do ZSRR w 1945 groby w katakumbach zostały splądrowane w końcu lat 40., a część grobów, epitafia i pomniki żołnierzy amerykańskich i francuskich walczących po stronie polskiej rozbito. Ostatecznej dewastacji władze sowieckie dokonały w 1971 roku przy pomocy czołgów Armii Sowieckiej i maszyn budowlanych, gdy zniszczono kolumnadę i znaczną część pozostałych jeszcze grobów. Próbowano też zniszczyć wielkie pylony Pomnika Chwały, które jednak skutecznie oparły się tym próbom, ostrzelano napisy na pylonach. Podcienia w katakumbach natomiast zamurowano i nadbudowano dodatkowe piętro, gdzie umieszczono zakład kamieniarski. Kamienne lwy, które stały niegdyś przed łukiem triumfalnym, wywieziono. Zgodnie z założeniem architektonicznym jeden z lwów miał na tarczy herb Lwowa i napis: „Zawsze wierny”, drugi zaś - godło Rzeczypospolitej oraz inskrypcję ,,Tobie Polsko”.
W kolejnych latach miały jeszcze miejsce zniszczenia dokonywane przez wandali.
W roku 1989 pracownicy polskiego przedsiębiorstwa Energopol, budującego elektrownię atomową w mieście Chmielnicki, zaczęli porządkować teren zdewastowanego cmentarza. Prace te podjęto z inicjatywy inżyniera Józefa Bobrowskiego. Pracownicy Energopolu w sposób półlegalny zabezpieczyli i częściowo odrestaurowali Cmentarz Obrońców Lwowa.
24 czerwca 2005 z udziałem prezydentów: Polski – Aleksandra Kwaśniewskiego i Ukrainy – Wiktora Juszczenki odbyło się uroczyste otwarcie odbudowanego cmentarza.
W 2015 roku lwy wywiezione w latach 70. XX wieku powróciły przed Pomnik Chwały co nie spodobało się ukraińskiej władzy i zasłonili je dyktą. Jeden z Polaków odwiedzających to miejsce zerwał zasłaniającą sklejkę po czym został zatrzymany przez policję i ukarany grzywną przez ukraiński sąd który stwierdził ,że "chciał je wyzwolić".

źródło: wikipedia.org

Kilka dni temu przeczytałem na paru witrynach informacyjnych ,że władze Lwowa żądają usunięcia dwóch lwów spod Pomnika Chwały, ponieważ uznano je za "symbolem polskiej okupacji Lwowa".

Chorzów - Huta Barory

Huta została uruchomiona 2 września 1873 roku, pierwotnie funkcjonowała pod nazwą „Bismarckhütte”. W 1933 roku w ramach procesu polonizacji i po zakończeniu II wojny światowej w wyniku procesu nacjonalizacji przemysłu huta dostała nazwę „Batory”.
Lata 2005–2013 to czas przekształceń własnościowych a jej części zostały skonsolidowane (jako oddziały, spółki i działy), wchodząc w skład grupy kapitałowej Alchemia S.A. w Warszawie.
Niestety obecnie trwa wyburzanie poszczególnych hal należących niegdyś do zakładu.

Leszno - Murale

Kilka leszczyńskich murali

"Chłopiec z szybowcem"

Taciszów - Ludwisarnia rodziny Felczyńskich

We wrześniu tego roku z okazji Europejskich Dni Dziedzictwa była możliwość zwiedzenia ludwisarni rodziny Felczyńskich.
Właścicielem odlewni jest Zbigniew Felczyński, syn Tadeusza i wnuk Jana, w prostej linii potomek ludwisarzy kałuskich. Ludwisarnia kontynuuje w niezmienionej i sprawdzonej formie tradycyjną technikę wytwarzania dzwonów od 1808 roku. Dzwony Felczyńskich pracują w wielu kościołach na terenie Polski, w całej Europie, oraz na wszystkich kontynentach. Instrumenty pozytywnie przechodziły badania kampanologiczne i były wielokrotnie nagradzane.

źródło: wikipedia.org 

Katowice - Nowa siedziba WRiT UŚ

Nowa siedziba Wydziału Radia i Telewizji im. Krzysztofa Kieślowskiego Uniwersytetu Śląskiego.

Linia kolejowa 159 (Orzesze - Wodzisław Śląski)

Linia kolejowa nr 159 - w 1884 r. uruchomiono odcinek Orzesze - Żory. Pierwszy pociąg z Orzesza do Żor przybył 2 lipca 1884 r., na 2 miesiące przed oddaniem trasy do użytku. W sierpniu 1910 roku otwarto odcinek z Żor do Pawłowic, aby przedłużyć go rok później do Jastrzębia. W końcu 2 grudnia 1913 roku uruchomiono ostatni odcinek linii łączący Jastrzębie z Wodzisławiem Śląskim przez Moszczenicę, Godów i Turzę Śląską. Linia kolejowa została wybudowana przez Pruskie koleje państwowe.
1 czerwca 1997 zamknięto dla ruchu pasażerskiego odcinek Wodzisław Śląski – Jastrzębie Zdrój, a 19 lutego 2001 na odcinku Studzionka – Jastrzębie Zdrój, 10 czerwca 2001 na odcinku Orzesze – Żory. 15 grudnia 2002 zamknięto ostatni czynny w ruch pasażerskim fragment – odcinek Żory – Studzionka.
Z końcem 1999 roku zamknięto całkowicie odcinek Jastrzębie Zdrój – Jastrzębie Zdrój Moszczenica, w 2002 roku odcinek Jastrzębie Zdrój Moszczenica – Wodzisław Śląski, a w 2005 roku Pawłowice – Jastrzębie Zdrój
Obecnie czynione są starania mające doprowadzić do powrotu pociągów pasażerskich do Jastrzębia Zdroju. PKP PLK ma zamiar przeprowadzić analizę odbudowy linii w dwóch wariantach, a samorządy miast położonych wzdłuż linii planują, że studium wykonalności projektu będzie gotowe do 2022 roku, po czym miałyby nastąpić prace modernizacyjne.

źródło: wikipedia.org

Kraków - Polska-Brazylia 3-1 (Liga Światowa 2014)

W dniu wczorajszym we włoskim Turynie podczas turnieju o Mistrzostwo Świata, Polscy siatkarze pokonali reprezentację USA 3-2 i ponownie jak cztery lata temu zagrają w finale z Brazylią.
Wtedy finał rozegrany został w katowickim Spodku a nasi reprezentanci wygrali go 3-1 i nie miałbym nic przeciwko by ten wynik powtórzył się również dzisiaj. Fotki z MŚ 2014 które organizowane były w Polsce przedstawiałem już wcześniej, ale dla przypomnienia krótką relację można zobaczyć TUTAJ.
Korzystając z okazji chcę pokazać zdjęcia które wykonałem w Krakowie w czerwcu  2014 roku gdy podczas Ligii Światowej Polacy również wygrali z Brazylią 3-1 więc to musi być znak :)

Bielsko-Biała - Pożegnanie Ikarusów

Ikarusy w Bielsku-Białej jeździły od 1958 roku. 22 września 2018 zorganizowano pożegnanie tych zasłużonych węgierskich autobusów które po 60 latach znikają z bielskich ulic.

Zawiercie - Huta szkła

Hutę szkła w Zawierciu odwiedziłem 10 czerwca 2017 roku podczas Industriady. Jak się później okazało była to ostatnia szansa, ponieważ miesiąc później z powodu niespełnienia przez ten obiekt wszystkich kryteriów regulaminu huta została usunięta ze Szlaku Zabytków Techniki.
Huta szkła „Zawiercie” zajmuje się produkcją szkła gospodarczego. Produkcja obejmuje wyrób kryształowych artykułów gospodarstwa domowego, wyposażenia gastronomii i przedmiotów dekoracyjnych.
Najstarsze wzmianki w oficjalnych dokumentach na jej temat pochodzą z 1880 r., w 1884 została kupiona za 10 000 rubli w srebrze przez Alojzego Reicha, reprezentującego spółkę „S. Reich & Ska”. Rodzina Samuela Reicha była potentatem w przemyśle szklarskim; posiadała wówczas jedenaście hut i rafinerii szkła na terenie Austrii, Czech, Moraw i Królestwa Polskiego, co zapewniło hucie w Zawierciu fachowe doświadczenie. Początkowo produkowano w niej proste użytkowe szkło gospodarcze – butle, butelki, dzbany, kufle do piwa, po modernizacji poszerzono produkcję wyrobów – wazony, patery, karafki, puchary, kielichy, szklanki, talerze, cukiernice i popielnice. Ponadto nie rezygnując z wytwarzania opakowań szklanych, rozpoczęto na dużą skalę produkcję szkła oświetleniowego na rynek austro-węgierski. Z kolei na potrzeby rynku rosyjskiego produkowano przedmioty użytkowo-ozdobne ze szkła kryształowego ołowiowego. Działalność huty została przerwana podczas I wojny światowej, niemniej produkcję wznowiono już w grudniu 1918 r., po odzyskaniu wywiezionego podczas wojny sprzętu. Przygotowując się do Powszechnej Wystawy Krajowej w Poznaniu w 1929 r., huta wprowadziła nowe linie szkła oświetleniowego. Jej produkty spotkały się na wystawie z dobrym przyjęciem, czego wyrazem był dyplom honorowy i Wielki Złoty Medal zdobyty w ramach przeglądu osiągnięć dziesięciolecia Odrodzonej Polski. Produkcja była kontynuowana również w okresie II wojny światowej, przy czym szkło gospodarcze wytwarzano w mniejszym zakresie, skupiając się na szkle oświetleniowym. Po zakończeniu wojny hutę znacjonalizowano i uruchomiono ponownie w 1945 r. jako „Państwową Fabrykę Wyrobów Szklanych w Zawierciu”. 3 maja 1950 r. huta zmieniła nazwę na „Hutę Szkła Gospodarczego i Oświetleniowego w Zawierciu”. W latach 50. rozwijano na szeroką skalę utylitarną produkcję szkła odblaskowego i sygnalizacyjnego. Wyroby fabryki od lat 60. były w znacznej części eksportowane do Francji, Niemiec, Belgii, Norwegii, Włoch, Stanów Zjednoczonych, Kanady, Wenezueli czy Nowej Zelandii.
Lata 80. przyniosły spadek zamówień. W 1986 r. zaprzestano produkcji szkła sodowego, przestawiając się wyłącznie na produkcję kryształowego szkła ołowiowego.
W 1998 r. huta została przekształcona w spółkę akcyjną, przechodząc w 2009 r. w ręce prywatnych inwestorów.
Wypisanie ze Szlaku Zabytków Techniki, zarządzanie przez syndyka, pracownicy walczący o zaległe pensje oraz ogłoszenie upadłości przez sąd  to ostatnie artykuły jakie można znaleźć w internecie na temat Huty Szkła "Zawiercie".

źródło: wikipedia.org

Zawiercie - wieża ciśnień

Wieża ciśnień na terenie Huty Szkła Zawiercie

Linia wąskotorowa (Wieluń Dąbrowa – Praszka)

Wieluńska Kolej Dojazdowa – kolej wąskotorowa o rozstawie szyn 750 mm. 13 listopada 1896 roku otwarto linię o długości 18 km. W 1899 roku, zapadła decyzja o wydłużeniu linii do miejscowości Zawisna pod Praszką.
W 1917 roku sieć Wieluńskiej Kolei Dojazdowej liczyła prawie 82 km. 31 sierpnia 1987 roku z Wielunia do Praszki wyjechał ostatni pociąg osobowy a w grudniu 1988 roku zapadała decyzja o likwidacji Wieluńskiej Wąskotorówki.

źródło: wikipedia.org 

 

Bitwa pod Wiedniem - obraz Martina Altomonte (Ukraina)

Dziś rocznica Bitwy pod Wiedniem (12.09.1683.) z tej okazji przedstawiam obraz Martina Altomonte który widziałem na Zamku w Olesku (Ukraina), gdzie 17.08.1629 r. urodził się król Polski Jan III Sobieski dowódca zwycięskiej armii.

Linia kolejowa 181 (Herby Nowe - Oleśnica)

Linia kolejowa 181 Herby Nowe – Oleśnica położona jest w granicach pięciu województw: śląskiego, opolskiego, łódzkiego, wielkopolskiego i dolnośląskiego. Linia przebiega przez tereny siedmiu powiatów: lublinieckiego, kłobuckiego, oleskiego, wieluńskiego, wieruszowskiego, kępińskiego i oleśnickiego. Najstarszy odcinek Herby Nowe – Wieluń Dąbrowa – Podzamcze wybudowano w 1926 roku.
Ważne daty:

• 10 listopada 1871 roku - otwarcie odcinka Oleśnica - Syców,
• 1 marca 1872 roku - otwarcie odcinka Syców - Kępno,
• 26 maja 1872 roku - otwarcie odcinka Kępno - Wieruszów,
• 1 listopada 1926 roku - otwarcie odcinka Wieruszów - Herby Nowe,
• 24 października 1981 roku - elektryfikacja linii Herby Nowe - Kępno. 

Wieluń - wieża ciśnień

Kolejowa wieża ciśnień znajdująca się na stacji Wieluń Dąbrowa, ok 400 m od dworca.

Strzybnik - Przypałacowa zabudowa gospodarcza

Strzybnik to wieś w woj. śląskim, pow. raciborskim. We wsi znajdują się ruiny XIX w. pałacu oraz zabudowa gospodarcza: kuźnia, stajnie, spichlerz i magazyn. W parku dworskim znajduje się również grobowiec ale niestety nie udało mi się do niego podejść.
Pałac powstał w połowie XIX wieku dzięki Jadwidze Zofii von Drechsler, która w 1792 roku w swoim testamencie przeznaczyła pieniądze na jego budowę. W 1919 roku doszło do odnowienia pałacu oraz jego przebudowy. Dziewięcioosiową frontową elewację zdobi aktyka, która jest wsparta na czterech kolumnach .Od XIX wieku pałac należał do rodziny von Bischofschausen, jej ostatni przedstawiciele – Fritz von Bischofschausen oraz żona Isabella opuścili pałac w 1944 roku. W 1945 roku zabytek przejął Skarb Państwa, a zarządzało nim Państwowe Gospodarstwo Rolne. Obecnie jest ruiną.

źródło: wikipedia.org 

Wieluń

Wieluń jest miastem o prawie 800-letniej historii. Pierwsze wzmianki o osadzie pochodzą z 2. połowy XIII w. Przypuszcza się, że prawa miejskie Wieluń uzyskał przed 1281, ale jako miasto wymieniono go po raz pierwszy w 1283 roku. Po raz pierwszy castrum Wilyn wzmiankowane jest w 1311 roku. W XIV wieku Kazimierz III Wielki wybudował w Wieluniu murowany zamek, który potem był wielokrotnie przebudowywany. Funkcjonujący w XIV w. zamek w Wieluniu stał się ośrodkiem kompleksu królewszczyzn oraz centrum dystryktu sądowniczego. W 1631 r. w Wieluniu wybuchł wielki pożar, który strawił niemal całe miasto. Z zamku pozostały jedynie mury i dwa sklepione pomieszczenia służące za archiwum. Odbudowany zamek od listopada 1655 r. do maja 1656 r. zajmował oddział wojsk szwedzkich, który w styczniu 1656 r. zdołał się obronić przed atakiem oddziałów polskich, które zdobyły miasto. Wojska szwedzkie wycofując się z Wielunia wiosną 1656 r. spaliły zamek. Jest także często uważany za miejsce wybuchu II wojny światowej. Niekiedy nazywany polską Guernicą w związku z bestialstwem Luftwaffe wobec ludności cywilnej podczas nalotów bombowych 1 września 1939 r.

źródło wikipedia.org

Linia kolejowa 197 (Strzebiń – Woźniki Śląskie)

Linia kolejowa 197 (Strzebiń – Woźniki Śląskie) - nieczynna i rozebrana obecnie linia kolejowa łącząca kiedyś Strzebiń i Woźniki Śląskie.
Oddana do użytku w sierpniu 1932 a zamknięta z końcem 1993 r.
Linia liczyła niespełna 14 km i przebiegała przez stacje: Strzebiń, Psary Śląskie, Lubsza Śląska i Woźniki Śląskie.

źródło: wikipedia.org

Ruda Śląska - Witraże w kościele p.w. Ścięcia św. Jana Chrzciciela

Dwa witraże o których wiedziałem od kilkunastu lat a dopiero kilka miesięcy temu dowiedziałem się co dokładnie przedstawiają i jaka jest ich historia. Oba dzieła zostały wykonane w monachijskiej pracowni Franza Mayera.

Pierwszy witraż to: "Chrystus wśród ludu górnośląskiego"
Przedstawiony obraz nawiązuje do słów z Ewangelii św. Mateusza "Przyjdźcie do mnie wszyscy którzy jesteście spracowani i obciążeni, a ja wam dam ukojenie".
W centralnej części stoi Jezus pod drzewem jabłoni wśród zebranych wokół niego ludzi.
Jest to nietypowe rozwiązanie ikonograficzne tego tematu, gdy na witrażu widoczni są zamożni fundatorzy kościoła Joanna (spadkobierczyni majątku Karola Goduli) i jej mąż Hans Ulryk  Schaffgotschowie , kadra kierownicza pobliskich kopalń i hut (z lewej strony Jezusa klęczy i całuje płaszcz radca górniczy Köhler, obok stoi dr Bernard Stephan- generalny dyrektor zakładów przemysłowych Schaffgotsch) oraz przedstawiciele ludu śląskiego, górnicy i hutnicy w strojach galowych (jak wynika z przekazów za postacią jednego z górników kryje się kościelny), chorzy (z których jeden- hutnik leży na łożu, a drugi- górnik z opatrunkiem na głowie prowadzony jest przez młodą dziewczynę), ślepiec w stroju śląskim podtrzymywany przez młodą kobietę która ze zmartwioną miną wyczekuje powrotu z szychty swego narzeczonego. Jest również bezrobotny młody mężczyzna powracający z biedaszybów i kobiety w rozbarskich strojach śląskich gdzie jedna podtrzymuje małe dziecko. W tle krajobraz śląski niewielka chata po lewej stronie oraz budynki kopalni Paweł w Chebziu po prawej.
Postacie Joanny i Ulryka, malarz Ludwik Glötze prawdopodobnie namalował na wzór fotografii z 1908 wykonanej z okazji 50-tej rocznicy ślubu hrabiowskiej pary.
Witraż ten został ufundowany przez parafian w ramach wdzięczności dla zmarłej w 1910 r. fundatorki kościoła.

Guliki - czyli czasem warto patrzeć pod nogi cz. V

Gdańska

Bytom - Stadion Ruchu Radzionków

Stadion na którym Ruch Radzionków rozgrywał swoje domowe mecze od czerwca 1973 do czerwca 2018 r. mieścił się przy ul. Narutowicza 11 w Bytomiu-Stroszku. Z powodu problemów finansowych klubu, obiekt został zlicytowany i sprzedany. Na początku lipca rozpoczęła się rozbiórka trybun pod nową inwestycje (pewnie powstanie jakiś market).
Jakoś nigdy nie miałem po drodze by być choć na jednym meczu Cidrów, lecz udało mi się zrobić kilka zdjęć z ostatnich chwil istnienia stadionu.

Olsztyn (śląskie) - Balonowe Mistrzostwa Polski

Kończąc serię wpisów z sobotniego pobytu na Jurze przedstawiam "danie główne" czyli wieczorne lot balonowe, których miejscem startu były błonia pod zamkiem.

Olsztyn (śląskie) - Zamek Królewski

Ruiny zamku leżącego na Jurze Krakowsko-Częstochowskiej, wybudowanego w systemie tzw. Orlich Gniazd, we wsi Olsztyn w województwie śląskim, w powiecie częstochowskim.
Pierwsza wzmianka o zamku olsztyńskim pochodzi z 1306 r. W XV wieku powstał tzw. dolny zamek, który prawdopodobnie był rozbudowywany w kolejnym stuleciu. W XV w. zamek odegrał znaczącą rolę przy odpieraniu napadów ze strony książąt śląskich. W tym czasie został rozbudowany, potem był kilkakrotnie przebudowywany z powodu kruszenia się murów wskutek osuwania się skał. Podczas potopu Szwedzi zrujnowali zamek i spalili miasto, gdy część sił idących na Częstochowę zaatakowała w październiku 1655 roku zamek w Olsztynie, który po krótkim oblężeniu zamek został zdobyty i zrujnowany. Po zakończeniu wojny zamek był ruiną niezdatną do użytkowania, a wobec rozwoju artylerii zamki starego typu straciły wartości obronne. Do dziś z zamku zachowały się mury części mieszkalnej, wieże: cylindryczna (stołp) i kwadratowa (Starościańska), fragmenty murów budynków gospodarczych, częściowo także piwnice oraz odkryte w czasie badań archeologicznych fundamenty kuźnicy i ślady dymarek.

źródło: wikipedia.org

Olsztyn (śląskie) - Miejsce straceń ofiar II Wojny Światowej

Miejsce zwane "Szubienicą", w latach 1940-1945 hitlerowcy potajemnie likwidowali i grzebali rozstrzelanych mieszkańców Częstochowy i okolic, więźniów, schwytanych partyzantów oraz żołnierzy 3 Brygady Armii Ludowej im. generała Bema wziętych do niewoli jesienią 1944 roku.Ogólna liczba ofiar wyniosła około 1968. Przy szosie stoi pomnik ku ich czci. Na cmentarzu 18 symbolicznych grobów i płaskorzeźba przedstawiająca scenę rozstrzelania. W górnej części cmentarza drugi pomnik z napisem: "Naród nigdy o nich nie zapomni".

źródło: wikipedia.org

Złoty Potok - Pałac Raczyńskich

Pałac Raczyńskich w Złotym Potoku (woj. śląskie pow. częstochowski) został wybudowany w drugiej połowie XIX w. Na miejscu obecnego pałacu od XVI w. istniał dwór, prawdopodobnie obronny, zwany Zameczkiem. Na początku XIX w. stary dwór popadł w ruinę i nie nadawał się już do zamieszkania. W połowie XIX w. majątek odkupił i podniósł z upadku generał Wincenty Krasiński. W 1856 r. na jego polecenie zbudowany został pałac w stylu klasycystycznym, a sąsiadujący z nim dworek z 1829 roku przeznaczony został dla jego syna Zygmunta, który mieszkał w nim latem 1857 r. Po jego śmierci majątek odziedziczyła córka poety Maria, żona hrabiego Edwarda Aleksandra Raczyńskiego. Rodzina Raczyńskich na początku XX w. przebudowała pałac, nadając mu dzisiejszy kształt. Po 1945 roku majątek upaństwowiono, a w pałacu przez wiele lat mieściła się szkoła. Obecnie znajduje się on w bardzo złym stanie technicznym i nie można go zwiedzać. Prawa do pałacu roszczą Krzysztof i Stefan Dembińscy, spadkobiercy Raczyńskich, lecz zostały one zakwestionowane przez wojewodę śląskiego.

źródło: wikipedia.org

Złoty Potok - Brama Twardowskiego

Brama Twardowskiego w Rezerwacie Parkowe na Jurze to bardzo ciekawy, charakterystyczny i potężny ostaniec skalny z otworem przypominającym bramę. Ostaniec ten, a raczej jego tajemniczy otwór związany jest wg legendy ze słynnym czarodziejem krakowskim - Panem Twardowskim. Twardowski wszedł w pakt z diabłem, chcąc uzyskać wielką wiedzę i znajomość magii. W wyniku licznych perypetii, w rezultacie których sprytny szlachcic chcąc uciec przed diabłem dosiadł koguta, a odbijając się od stojącej tu skały i wybijając w niej dziurę, poszybował na Księżyc gdzie przebywa po dziś dzień.

Postaszowice - wieża ciśnień

Postaszowice (woj. śląskie pow. myszkowski) - wodociągowa wieża ciśnień z 1965 roku.

Kotowice - Cmentarz wojenny

Cmentarz wojenny w Kotowicach (woj. śląskie pow myszkowski) to nekropolia, na której pochowani są żołnierze trzech armii zaborczych, polegli w 1914 w czasie walk w południowo-wschodniej części Królestwa Polskiego. Powstał on prawdopodobnie na początku 1915, jako duży obiekt i spoczęło na nim ok. 800 żołnierzy. W 1936 w wyniku komasacji przeniesiono tutaj zwłoki z kilku pobliskich cmentarzy w sumie w Kotowicach spoczywa obecnie 1200 żołnierzy z armii austro-węgierskiej, niemieckiej i rosyjskiej. Na cmentarzu występuje aż 6 różnych rodzajów żeliwnych krzyży (trzy typy łacińskie i trzy prawosławne pochowano tutaj również muzułmanów z armii austriackiej). Część krzyży żeliwnych, które padły ofiarą złodziei, zastąpiono obecnie drewnianymi replikami.

źródło: wikipedia.org

Włodowice - Pałac

Pałac we Włodowicach prawdopodobnie powstał w latach 1669-1681. Pierwotnie był tu modrzewiowy dwór należący do rodziny Firlejów, spalony podczas potopu szwedzkiego. Na jego miejscu w drugiej połowie XVII wieku kasztelan krakowski Stanisław Warszycki wzniósł murowany pałac w stylu polskiego baroku. Ok. 1870 roku utworzono tu wyższą szkołę agronomiczną z laboratorium chemicznym i fizycznym, obszerną biblioteką oraz kolekcją minerałów i okazów flory jurajskiej. Najprawdopodobniej na przełomie XIX i XX wieku dokonano przebudowy, która nadała budowli cechy neogotyckie. Na skutek XX-wiecznych pożarów oraz wieloletnich zaniedbań pałac znajduje się w stanie ruiny.
26 lipca 1683 r. w pałacu przebywał król Jan III Sobieski zaś 12 marca 1734 r. nocował tu król August III Sas.

źródło: wikipedia.org 

Morsko - Zamek Bąkowiec

Pozostałości zamku rycerskiego z XIV wieku leżą na Jurze Krakowsko-Częstochowskiej i wybudowano go w systemie tzw. Orlich Gniazd, we wsi Morsko w województwie śląskim, powiecie zawierciańskim. Początki zamku nie mają udokumentowanej historii. Być może pierwszą drewnianą warownie wznieśli w XIV w. Toporczykowie którzy od nazwy dóbr Morsko przybrali nazwisko Morskich. Możliwe jest również że zamek zbudował książę Władysław Opolczyk który pod koniec XIV w. przez krótki czas był panem tych okolic. Pierwszą wzmiankę o zamku Bąkowiec i jego dziedzicu Mikołaju Strzale zapisano w 1390 r. Na przełomie XV i XVI w. Morsko posiadali Włodkowie i im przypisuje się wybudowanie nowego murowanego zamku. Wspomina o nim dokument z 1531 r., kiedy jego właścicielem był Piotr Zborowski. Następnie przeszedł w posiadanie rodziny Brzeskich, a po nich w ręce rodu Giebułtowskich. Od XVII w. zamek był już w ruinie. Po 1945 r. Zabrzańskie Zakłady Naprawcze Przemysłu Węglowego kupiły i stworzyły na działce ośrodek wypoczynkowy budując kawiarnię z tarasem i wyciąg narciarski. W 1961 r. przeprowadzono konserwację r W 1999 r. ośrodek wypoczynkowy wraz z ruinami zamku kupiła firma KEM z Dąbrowy Górniczej.

źródło: wikipedia.org

Zawiercie - pole słoneczników

W trakcie drogi do Morska skręciłem na upatrzone pole słoneczników, wcześniej widziałem je jakieś dwa lata temu jednak nie miałem możliwości zrobienia zdjęć, tym razem było inaczej.

Zawiercie - źródło rzeki Warta

Warta to trzecia co do długości rzeka w Polsce (808,2 km) a jej główne źródło znajduje się w Kromołowie (dzielnica Zawiercia) pod kapliczką św. Jana Nepomucena. Kaplica datowana jest na 1803 r. kilkukrotnie przebudowywana. We wnętrzu nad ołtarzem wisi obraz św. Tekli, po lewej stoi figura Świętego Jacka, a po prawej Świętego Jana Nepomucena.
Jedna z legend głosi, że w czasach średniowiecza pewnego upalnego lata na rozstaju leśnych dróg, stał na warcie rycerz imieniem Jan. Upał bardzo mu dokuczał, ale nie mógł opuścić posterunku. Zaczął więc modlić się do swojego patrona o kilka kropel deszczu. Jednak nim skończył, zemdlał. Po pewnym czasie odzyskał świadomość, dzięki wodzie sączącej się ze szczeliny. Od czynności rycerza nazwano rzekę Wartą.

Dzień na Jurze czyli wyprawa na Balonowe Mistrzostwa Polski

W 21 lipca wybrałem się do Olsztyna k/Częstochowy na Balonowe Mistrzostwa Polski. Impreza odbywała się już od czwartku 19 lipca więc pierwsze starty miały już miejsce. W sobotę loty zaplanowane były na godz. 5.00 i 19.00. Oczywiście na godzinę ranną się nie wybierałem z racji odległości a do wieczora było sporo czasu więc po drodze zahaczyłem o kilka miejsc:
- źródło rzeki Warty
- pole słoneczników
- zamek w Morsku
- pałac w Włodowicach
- cmentarz wojskowy z I Wojny Światowej
- brama Twardowskiego
- pałac Raczyńskich w Złotym Potoku
- cmentarz ofiar II Wojny Światowej

Guliki - czyli czasem warto patrzeć pod nogi cz. IV

Kilka włazów studzienek z Niemiec, Litwy i Łotwy

Neuss (Niemcy)

Suwałki - Murale

Kilka murali które widziałem w Suwałkach.
Pierwszy z nich to znany z dobranocki pies Reksio, odsłonięty w 2017 r. z okazji 50-tej rocznicy stworzenia postaci przez Lechosława Marszałka który urodził się w Suwałkach.

Klucze - wieża ciśnień

Klucze (woj. małopolskie) - wieża należąca do Kluczewskich Zakładów Wyrobów Papierniczych obecnie Kimberly-Clark

Tabliczki adresowe

Tabliczki z numerami domów które w przeszłości należały do kopalń i hut gdzie mieszkali ich pracownicy z rodzinami. Zakłady pracy zostały zlikwidowane a tablice pozostały.

Katowice

Suwałki - wieże cisnień

Chorzów - Huta Kościuszko

Kilka szybkich z terenu dawnej Huty Kościuszko