Ruda Śląska - KWK Nowy Wirek

Pierwsze zdjęcie kopalni zrobiłem z oddali w grudniu 2012, wtedy stały wszystkie trzy wieże szybowe "Wirek" "Maciej" "Nowy Wirek" do dziś pozostała jedynie ta ostatnia.

Krótka historia zakładu:
10 kwietnia 1824 roku hr. Henckel von Donnersmarck właściciel gruntów w rejonie dzisiejszego Wzgórza Hugona dostał zgodę od brzeskiego urzędu górniczego na budowę kopalni. Pole górnicze o nazwie „Hugo” miało powierzchnię 1,0 km2 i było faktycznym zaczątkiem kopalni „Nowy Wirek”. W 1828 roku obok powstała druga kopalnia, którą nazywano „Zwang”, a właścicielem był również hr. von Donnersmarck. Obie kopalnie połączono w 1849 r. a nowa nazwa brzmiała „Hugo-Zwang”.
W 1864 roku wybudowano pierwszy szyb (Maciej) o głębokości 90 m.
W 1928 roku kopalnie w Wirku, w tym kopalnię „Hugo-Zwang” przejęła spółka akcyjna „Wirek” Kopalnie – Sp.Akc. „Nowa Wieś”. Właścicielami spółki byli: koncern Schlaffgotschów, koncern Ballestremów i hr. Donnersmarck.
W 1928 roku kopalnia otrzymała nazwą „Wirek”.
Ostry kryzys gospodarczy lat 1929 – 1933 przyczynił się do zamknięcia zakładu 1 października 1933r.
Po II wojnie światowej kopalnie przeszły pod zarząd państwowy. Kopalnia stale zwiększała swe wydobycie i rozbudowywała niższe poziomy w celu udostępnienia pokładów siodłowych. Rozbudowywaną na poziomach 636 i 711 m kopalnię nazwano „Kopalnia Wirek – w budowie”. Zarządzeniem Ministra Górnictwa z 31 grudnia 1953 roku połączono kopalnię „Wirek” i „Kopalnię Wirek – w budowie” w jedno przedsiębiorstwo o nazwie KWK „Nowy Wirek”.
1 sierpnia 1955 roku nowo zbudowana część kopalni została przekazana do eksploatacji.
W 1956 roku rozpoczęto głębienie szybu "Nowy Wirek".
1 listopada 1995 roku kopalnia "Nowy Wirek" została połączona z kopalnią Polska, na skutek czego powstała KWK "Polska-Wirek".
Z powodu znacznego wyczerpania złoża 1 sierpnia 2007 roku KWK "Polska-Wirek" została połączona z KWK "Halemba"
Z uwagi na resztkowy charakter złoża i uwięzienie pozostałych zasobów w filarach ochronnych, 1 sierpnia 2009 roku rozpoczęła się likwidacja ruchu "Wirek", zakończona w 2014 r.
Upamiętnienie działalności zakładu stanowi wagonik górniczy ustawiony przed dawną siedzibą kopalni w Kochłowicach z napisem: „Ostatnia tona węgla / Ruch Wirek / KWK Halemba-Wirek / 31.07.2009”

źródło: eksploratorzy.com.pl , wikipedia.org

 Zdjęć jest bardzo dużo więc będę dodawał je stopniowo

7.12.2012

Guliki - czyli czasem warto patrzeć pod nogi cz. VI

Częstochowa

Linia kolejowa 697 (KWK Murcki ruch Boże Dary - Katowice Kostuchna)

Linia kolejowa nr 697 – to linia o długości 1,651 km łącząca stacje Katowice Kostuchna z KWK Murcki ruch Boże Dary.

Gliwice - Kościół Wszystkich Świętych

Rzymskokatolicki kościół pw. Wszystkich Świętych z XV–XVI wieku stylistycznie zaliczany do gotyckich świątyń śląskich.
Datę erygowania parafii w Gliwicach historycy określają na rok 1250. Pierwsze wzmianki pochodzą z lat 1279 i 1286. Pierwotnie kościół był drewniany i stał na tym samym miejscu, co dzisiejszy (jest to miejsce najwyżej położone na starówce). Nie zachował się żaden dokument dotyczący początków obecnego kościoła. Pod tym wezwaniem występuje po raz pierwszy w dokumencie z 1467 r. Wnioskując ze sposobu budowy obecnego kościoła, z cyfr umieszczonych nad głównym portalem (1504) i innych danych, powstanie kościoła określa się na lata 1450–1504. W 1601 r. pożar strawił wyposażenie wnętrza oraz dachy, ale przebudowa doprowadziła do okazałej formy. W XVII wieku pierwotną, ceglano-kamienną fakturę ścian i filarów pokryto tynkiem. W latach 1929 –1942 przeprowadzono gruntowną restaurację kościoła. Wtedy właśnie otrzymał obecny wygląd. W latach 1930 –1933 nadbudowano również najwyższą część wieży oraz dodano łuki oporowe o ciekawym, rzadko spotykanym, kształcie. W górnej partii wieży, nad lapidarium, znajdują się dwie wieżyczki schodowe, założone na rzucie koła, mieszczące spiralne schody, na których wykuto kilkadziesiąt, częściowo zrekonstruowanych, znaków kamieniarskich.
Wieża kościoła ma ok 64 m i jest dostępna dla turystów, z góry można podziwiać nie tylko Gliwice ale również panoramę ościennych miast, a przy dobrej pogodzie z tarasu widokowego widoczne są Beskidy i Góra św. Anny.

źródło: wikipedia.org

Knurów - wieża ciśnień

Wieża ciśnień znajduje się tuż przy nieczynnym dworcu kolejowym.

Linia kolejowa 149 (Zabrze Makoszowy-Leszczyny)

Linia kolejowa 149 (Zabrze Makoszowy-Leszczyny) - linia budowana etapami od 1888 roku, ukończona po II wojnie światowej. W 1986 zelektryfikowano odcinek Gierałtowice – Leszczyny a w 1987 resztę linii. W 2000 roku zawieszono ruch pasażerski i odbywają się tu jedynie przewozy towarowe. Od grudnia 2018 przywrócono weekendowy ruch pasażerski na odcinku Mizerów - Leszczyny.

Lwów (Ukraina)

Lwów – miasto na Ukrainie, nad rzeką Pełtwią. Został założony ok. 1250 przez króla Rusi Daniela (Halickiego), który nazwał miasto Lwowem na cześć swojego syna Lwa. W latach 1349–1370 w składzie Królestwa Polskiego, 1370–1387 w składzie Królestwa Węgier, od 1387 do 1772 ponownie w składzie Królestwa Polskiego i Rzeczypospolitej Obojga Narodów, od 1434 był stolicą województwa ruskiego Korony.
Lwów jako miasto wieloetniczne rozwijał się do wybuchu II wojny światowej we współistnieniu wielu różnych narodowości: oprócz dominujących liczebnie Polaków Lwów zamieszkiwali Żydzi, Ukraińcy, Ormianie, Niemcy, Czesi, Rosjanie i in. Obecnie, w wyniku powojennych przesiedleń ludności i zmiany granic państwowych, zdominowany przez ludność ukraińską.
Historyczne centrum Lwowa zostało w 1998 wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Współcześnie Lwów stanowi ważny ośrodek nauki i kultury. Miasto jest głównym ośrodkiem kultury i życia społecznego mniejszości polskiej na Ukrainie.

 Herb Lwowa

Lwów - Polskim śladem (Ukraina)

Lwów został założony ok. 1250 przez króla Rusi Daniela (Halickiego), który nazwał miasto Lwowem na cześć swojego syna Lwa. W latach 1349–1370 w składzie Królestwa Polskiego, 1370–1387 w składzie Królestwa Węgier, od 1387 do 1772 ponownie w składzie Królestwa Polskiego i Rzeczypospolitej Obojga Narodów, od 1434 był stolicą województwa ruskiego Korony.
Od pierwszego rozbioru (1772) pod władzą Austrii, jako stolica Królestwa Galicji i Lodomerii – kraju koronnego w składzie Austro-Węgier, aż do ich upadku (1918). W okresie zaborów był jednym z najważniejszych ośrodków nauki, oświaty i kultury polskiej oraz centrum politycznym i stolicą Galicji.
W listopadzie 1918 przedmiot zbrojnego sporu terytorialnego odradzającego się państwa polskiego i Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej, proklamowanej przez ukraińskich polityków Galicji Wschodniej. Od 23 grudnia 1920 do 16 sierpnia 1945 stolica województwa lwowskiego II Rzeczypospolitej, największe miasto Małopolski Wschodniej. Jedno z sześciu wielkich miast II Rzeczypospolitej, obok największej z nich Warszawy, Łodzi, Poznania, Krakowa i najmniejszego Wilna.
W okresie II wojny światowej pod okupacją sowiecką, niemiecką i ponownie sowiecką. W konsekwencji decyzji mocarstw wielkiej trójki zapadłych na konferencji jałtańskiej znalazł się w granicach USRR, a ludność polska została wysiedlona przez władze sowieckie. Od 1991 w granicach niepodległej Ukrainy.

źródło: wikipedia.org

Podczas mojej krótkiej wizyty we Lwowie nie sposób było przeoczyć polskich akcentów które pozostały w mieście, wiem  ,że to tylko niewielka ich namiastka dlatego w przyszłości na pewno jeszcze tam wrócę w poszukiwaniu kolejnych śladów polskości.

Obecnie Muzeum Etnografii i Przemysłu Artystycznego

Lwów - Tramwaje lwowskie (Ukraina)

Lwowskie tramwaje są jednym z najstarszych systemów tramwajowych na dawnych ziemiach polskich, a zarazem jedyny działający system tramwajowy na dawnych Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej.
W 1870 r. pojawiły się pierwsze projekty uruchomienia tramwajów konnych, jednak władze miasta odmówiły, dopiero w 1878 magistrat zmienił zdanie i ogłosił przetarg na otwarcie sieci tramwajowej, który wygrało przedsiębiorstwo z Triestu. Pierwsza linia tramwaju konnego została otwarta 5 maja 1880 r.
W latach 90. XIX wieku zaczęto przygotowywać uruchomienie tramwajów elektrycznych, z uwagi na wąskie ulice w centrum miasta, zdecydowano się zastosować taką samą jak w tramwajach konnych szerokość toru wynoszącą 1000 mm. 31 maja 1894 r. przy okazji otwarcia Powszechnej Wystawy Krajowej we Lwowie na ulice tego miasta wyjechał pierwszy tramwaj elektryczny. Lwów był nie tylko pierwszym polskim miastem, w którym na ulice wyjechały tramwaje elektryczne (w Poznaniu i Łodzi nastąpiło to w 1898 r.), ale także pierwszym miastem na terenie całej ówczesnej monarchii austro-węgierskiej (w Wiedniu elektryfikację przeprowadzono w 1897 r.).
Po II wojnie światowej, wysiedleniu Polaków ze Lwowa i aneksji miasta przez ZSRR większość infrastruktury została zachowana. Ruch został całkowicie zawieszony aż do 1 marca 1945, gdy ruszyły linie 1, 6 i 10. Odbudowa kolejnych odcinków była powolna, problemem był brak kadry, do 1945 roku 80% pracowników stanowili Polacy, którzy po zakończeniu wojny zostali wysiedleni na Ziemie Odzyskane.
Współcześnie po Lwowie kursuje 11 linii tramwajowych.

źródło: wikipedia.org

Lwów - Teatr Opery i Baletu (Ukraina)

Lwowski Narodowy Akademicki Teatr Opery i Baletu im. Salomei Kruszelnickiej jest to nie tylko dzieło sztuki architektonicznej, ale także rzeźby i malarstwa. Reprezentuje eklektyzm w sztuce.
Projekt teatru wykonał dyrektor lwowskiej Szkoły Przemysłowej prof. Zygmunt Gorgolewski, który w 1895 roku wygrał konkurs ogłoszony przez magistrat lwowski. Budowę rozpoczęto w czerwcu 1897 roku, zaś 4 października 1900 odbyło się uroczyste otwarcie teatru w obecności gości honorowych – m.in. Henryka Sienkiewicza, Ignacego Paderewskiego, Henryka Siemiradzkiego który zaprojektował i namalował kurtynę główną.
 Odrzwia wejściowe do parteru zdobi marmurowy portal flankowany jońskimi pilastrami, zwieńczony białomarmurowym medalionem z portretem Z. Gorgolewskiego autorstwa J. Bełtowskiego z 1907 roku. Wzrok przykuwają usytuowane w górnej części rzeźby przedstawiające Poezję i Muzykę po lewej stronie, Sławę i Fortunę w centrum, Komedię i Tragedię – po prawej.

żródło wikipedia.org

Lwów - Cmentarz Orląt Lwowskich (Ukraina)

Są miejsca niepowtarzalne gdzie historia dziejów ludzkich wprawia w osłupienie, zachwyt i zadumę, gdzie po powrocie człowiek chce wiedzieć jak najwięcej o miejscu które odwiedził, i taki jest dla mnie Cmentarz Orląt Lwowskich.

Cmentarz Orląt to autonomiczna cześć cmentarza Łyczakowskiego we Lwowie. Znajdują się na nim mogiły uczestników bitwy o Lwów i Małopolskę Wschodnią, poległych w latach 1918–1920 lub zmarłych w latach późniejszych. Spośród pochowanych tam prawie 3000 żołnierzy, część to młodzież szkół średnich i wyższych oraz inteligencja.

Bitwa o Lwów to polsko-ukraiński konflikt zbrojny trwający od 1 listopada 1918 do 22 maja 1919 roku, zakończony zniesieniem ukraińskiego okrążenia kończąc półroczne oblężenie.
W październiku 1918 w mieście stacjonowało kilka tysięcy żołnierzy narodowości ukraińskiej, przy braku we Lwowie żołnierzy narodowości polskiej wysłanych na inne, odległe od Lwowa odcinki frontu.
1 listopada 1918 nad ranem Ukraiński Komitet Wojskowy przy pomocy żołnierzy ukraińskich ze stacjonujących w mieście austriackich pułków (15 i 19) Obrony Krajowej opanował najważniejsze gmachy publiczne. Polacy stanowiący przeważającą większość mieszkańców nie mogli się pogodzić z myślą, że polskie miasto zostanie opanowane przez mniejszość ukraińską. Po pierwszym szoku do walczących placówek zaczęła napływać przede wszystkim młodzież. Żywiołowo i spontanicznie tworzono różne grupy i małe oddziały, które na własną rękę prowadziły walkę partyzancką. W walkach we Lwowie po stronie polskiej do 22 listopada 1918 włącznie uczestniczyło z bronią w ręku lub w służbach pomocniczych 6022 osób, w tym 1374 uczniów szkół powszechnych i średnich oraz studentów. 2640 nie przekroczyło 25 roku życia,  jeden miał zaledwie 9 lat, siedmiu po 10, a dwóch weteranów z roku 1863 po 75 lat.
Termin „obrona Lwowa”, używany w historiografii polskiej, wymaga wyjaśnień, ponieważ może budzić w niektórych kręgach ukraińskich sprzeciw. W początkowym okresie istnienia II Rzeczypospolitej Lwów był jednym z centrów kultury polskiej. Dla ówczesnych Polaków pojęcie „obrona” było oczywiste. Sytuacja zmieniła się dopiero po konferencji w Jałcie i układach poczdamskich. Na omawianym obszarze nastąpiły w 1945 roku wysiedlenia ludności polskiej, w wyniku których Lwów przestał być politycznie miastem polskim.

Powstanie, dewastacja i odnowa cmentarza
W czasie walk o Lwów poległych grzebano na prowizorycznych cmentarzykach w pobliżu poszczególnych punktów oporu. Po wygaśnięciu walk polskie władze Lwowa postanowiły ekshumować ciała zabitych i przenieść je na specjalnie wydzielony obszar, przylegający do cmentarza Łyczakowskiego. Po zgromadzeniu odpowiednich funduszy rozpisano w 1921 konkurs na mauzoleum obrońców Lwowa, którego laureatem został student Wydziału Architektury Politechniki Lwowskiej Rudolf Indruch – uczestnik walk o Lwów.
Monumentalny Pomnik Chwały wzniesiono z kamienia polańskiego miał kształt wielkiej, łukowej gloriety (12 kolumn), wypukłej w kierunku pagórkowatej Pohulanki. Wejścia doń od południa strzegły dwa kamienne lwy. Nad sklepioną bramą środkową, ku której zbiegały się oba skrzydła kolumnady, wyryto łaciński napis: „Mortui sunt ut liberi vivamus” (Polegli, abyśmy żyli wolni). Po przeciwnej stronie pomnika znajdowała się płaskorzeźba, przedstawiająca miecz na tle pięknej ornamentacji. Skrzydła pomnika zamknięte były potężnymi pylonami. 
Po włączeniu Lwowa do ZSRR w 1945 groby w katakumbach zostały splądrowane w końcu lat 40., a część grobów, epitafia i pomniki żołnierzy amerykańskich i francuskich walczących po stronie polskiej rozbito. Ostatecznej dewastacji władze sowieckie dokonały w 1971 roku przy pomocy czołgów Armii Sowieckiej i maszyn budowlanych, gdy zniszczono kolumnadę i znaczną część pozostałych jeszcze grobów. Próbowano też zniszczyć wielkie pylony Pomnika Chwały, które jednak skutecznie oparły się tym próbom, ostrzelano napisy na pylonach. Podcienia w katakumbach natomiast zamurowano i nadbudowano dodatkowe piętro, gdzie umieszczono zakład kamieniarski. Kamienne lwy, które stały niegdyś przed łukiem triumfalnym, wywieziono. Zgodnie z założeniem architektonicznym jeden z lwów miał na tarczy herb Lwowa i napis: „Zawsze wierny”, drugi zaś - godło Rzeczypospolitej oraz inskrypcję ,,Tobie Polsko”.
W kolejnych latach miały jeszcze miejsce zniszczenia dokonywane przez wandali.
W roku 1989 pracownicy polskiego przedsiębiorstwa Energopol, budującego elektrownię atomową w mieście Chmielnicki, zaczęli porządkować teren zdewastowanego cmentarza. Prace te podjęto z inicjatywy inżyniera Józefa Bobrowskiego. Pracownicy Energopolu w sposób półlegalny zabezpieczyli i częściowo odrestaurowali Cmentarz Obrońców Lwowa.
24 czerwca 2005 z udziałem prezydentów: Polski – Aleksandra Kwaśniewskiego i Ukrainy – Wiktora Juszczenki odbyło się uroczyste otwarcie odbudowanego cmentarza.
W 2015 roku lwy wywiezione w latach 70. XX wieku powróciły przed Pomnik Chwały co nie spodobało się ukraińskiej władzy i zasłonili je dyktą. Jeden z Polaków odwiedzających to miejsce zerwał zasłaniającą sklejkę po czym został zatrzymany przez policję i ukarany grzywną przez ukraiński sąd który stwierdził ,że "chciał je wyzwolić".

źródło: wikipedia.org

Kilka dni temu przeczytałem na paru witrynach informacyjnych ,że władze Lwowa żądają usunięcia dwóch lwów spod Pomnika Chwały, ponieważ uznano je za "symbolem polskiej okupacji Lwowa".